လူငယ္မ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္၊ အခြင့္အလမ္း

 မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္သည့္ တပည့္ေလး တစ္ ေယာက္ အိမ္ကို အလည္ေရာက္လာသည္။ လက္ ထဲမွာလည္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ မုန္႔ဘူးတစ္ဘူး ပါလာ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ‘‘မေတြ႕ တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနပါပ ေကာ’’ ဟု ႏႈတ္ဆက္ေတာ့မွ ထို တပည့္ေလးက ‘‘ကြၽန္ေတာ္ ဘန္ ေကာက္ေရာက္ေနတာဆရာ။ ဒီ ျပန္ေရာက္တာ ဆယ္ရက္ေလာက္ ေတာ့ရွိၿပီ။ မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မွာ မို႔ ဆရာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း လာ ကန္ေတာ့တာ’’ ဟု ဆိုေလ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ‘‘အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဟိုမွာဘာလုပ္သလဲ’’ ဟု ေမး ၾကည့္သည္။

တပည့္ေလး၏ ေျပာျပခ်က္ အရ ဘန္ေကာက္က အေအးခန္း စက္႐ံုႀကီးတစ္ခုမွာ ပုစြန္ေတြ ထုပ္ပိုးသည့္ အလုပ္လုပ္ရသည္ ဆို၏။ ေနစရာေပးသည္။ ထမင္း ေကြၽးသည္။ သံုးၿပီးစဲြၿပီး တစ္လ လွ်င္ သံုးသိန္းႏွင့္ငါးသိန္းၾကား သူ႔ အိမ္ကို ပို႔ႏိုင္သည္ဆုိ၏။ ကြၽန္ ေတာ္က ‘‘စက္႐ံုက အလုပ္သမားေတာ္ေတာ္မ်ားလား’’ ဟု ေမးေတာ့ ဗမာအလုပ္သမား သံုးေထာင္ေက်ာ္၊ မြန္ႏွင့္ အျခားတုိင္းရင္းသားအလုပ္သမား ရွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ရွိသည္ဟု ေျပာျပသည္။ ျပန္ခါနီးမွာ တပည့္ေလးက စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။

‘‘ကိုယ့္ဆီမွာ အဆင္မေျပ ေတာ့လည္း သူမ်ားဆီမွာ ေအာက္ က်ခံၿပီး လုပ္ရတာပဲဆရာ။ ကိုယ့္ ဆီမွာက ကာယနဲ႔ရင္းၿပီး တစ္လ သံုး၊ ေလးသိန္းက်န္ဖို႔ မလြယ္မွ မလြယ္ဘဲဆရာ။ ဟိုမွာ အလုပ္ ၿပီးလို႔ အနားယူခ်ိန္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ခဏခဏ သတိရတယ္ ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စာသင္ ရင္း ဆရာေျပာတဲ့ အရံဟင္းဆို တာေလ။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိ တိုင္း ေက်ာင္းသားဘ၀က အခ်ိန္ ျဖဳန္းခဲ့တာေတြ ေနာင္တရတယ္ ဆရာ’’

တပည့္ျဖစ္သူက ေၾကေၾက ကဲြကဲြေျပာျပေနတာကို နားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ့မွာလည္း သက္ျပင္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခိုးခ်ေနမိ၏။ ဟုတ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလး၊ငါး၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က တပည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူး၏။ ထမင္းစားသည့္အခါ ဘယ္သူမွ အဓိကဟင္းတစ္ခြက္တည္းျဖင့္ မစားေၾကာင္း၊ တို႔စရာေလး အစ၊ငါးပိေၾကာ္ေလးအလယ္၊ ဟင္းခ်ဳိပူပူေလးအဆံုး အရံဟင္း ကေလးမ်ား ပါတတ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ အဓိကဟင္းက ထမင္းမၿမိန္ဘဲ အရံဟင္းေလးမ်ားေၾကာင့္ ထမင္းၿမိန္သြားသည့္အခါမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္၍ ပညာသင္ျခင္းသည္ အဓိကဟင္းခ်က္ေနသည္ႏွင့္တူေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုအဓိကဟင္းသည္ မိမိ၏ဘ၀တြင္ က်ိန္းေသထမင္းၿမိန္မည္ဟု အာမမခံႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတက္၍ ပညာသင္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌ အရံဟင္းႏွင့္တူသည့္ အျခားအတတ္ပညာမ်ား သင္ယူသင့္ေၾကာင္း၊ သို႔မွသာ ေနာင္သင္ယူခဲ့သည့္ အျခားအတတ္ပညာမ်ားက အသက္ေမြးဖို႔ ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူး၏။

တပည့္ေလးက မွတ္မွတ္ရရ သည္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပ ေတာ့ ေျပာခဲ့သူ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လိပ္ျပာမလံုသ လို ခံစားရ၏။ ျပန္ခါနီး ကြၽန္ေတာ့္ ကို ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့လည္း ဆရာသမားတစ္ေယာက္ အေန ျဖင့္ တစ္ျပည္တစ္ရြာမွာ ေနေရး၊ ထိုင္ေရးကအစ အဆင္ေျပပါေစ ေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သ ေပးေနရေသာ္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္ ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာကို ၀မ္းနည္းမွန္းမသိ ၀မ္းနည္းေနမိ သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ဘယ္ သူ႔ကို ေဒါသျဖစ္မွန္းမသိ ေဒါသ ျဖစ္ေနမိေလသည္။

တကယ္တမ္းသာ ကြၽန္ ေတာ္ေျပာခဲ့သည့္ ‘အရံဟင္း’ ကိစၥကို ယခုကာလႏွင့္ယွဥ္၍ ထိုတပည့္စဥ္းစားတတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္႔ပံုးႏွင့္ကန္ေတာ့ဖို႔ေ၀းလို႔ သတိေတာင္ရမည္မထင္ေပ။ သတိရသည့္တိုင္ေအာင္ ေကာင္းေသာ သတိရျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ‘‘ဆရာက တုိ႔ကို ေက်ာင္းတက္ရင္း တျခားအတတ္ပညာတစ္ခုခုသင္ဖို႔ေျပာတယ္။ တို႔မွာ ေက်ာင္းၿပီးသြားတာေတာင္ သင္လိုက္ရတဲ့ပညာ၊ တက္လိုက္ရတဲ့ သင္တန္းေတြ။ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြသာ ပံုပံုလာတယ္။ ဘာအလုပ္မွလည္း အဆင္မေျပဘူး’’ ဟုမေက်မနပ္ျဖင့္သာ သတိရလွ်င္ ရေပလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာအလုပ္အကိုင္၊ အခြင့္အလမ္းမွ မည္မည္ရရ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

အထက္က တပည့္ေလးက ဆယ္တန္းတြင္ ေက်ာင္းလည္း မွန္မွန္မတက္၊ စာလည္းမက်က္၊ ေလေပၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့သျဖင့္ စာေမးပဲြလည္း မေအာင္၊ အျခား အတတ္ပညာလည္း မတတ္၍ ယခုသူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ထဲ အ လုပ္ၾကမ္းသြားလုပ္ေနရသည္ကို ေနာင္တရေနျခင္းျဖစ္၏။ တ ကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀က အခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ လိုရာပန္းတိုင္ျဖစ္ သည့္ ဘဲြ႕ဒီဂရီတစ္ခုခုရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သူေတြ၊ ဘဲြ႕ရၿပီးေနာက္ သင္တန္းအမ်ဳိးမ်ဳိး တက္ကာ Certificate ေတြ တစ္ပံုႀကီးကိုင္ ထားသူေတြလည္း ကိုယ့္ျပည္ တြင္းမွာ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အ လုပ္တစ္ခုရဖို႔ဟူသည္ သမုဒၵရာ အတြင္းေမ်ာလာသည့္ တံပိုးတံုးမွ အေပါက္ႏွင့္ လိပ္ကန္းႀကီးတစ္ ေကာင္၏ ဦးေခါင္း မေတာ္တဆ သြားစြပ္မိသလို အလြန္႔အလြန္ ကံထူးမွ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မ ဟုတ္လွ်င္ကား ဘဲြ႕ရမ်ားလည္း ဟိုေယာင္ေယာင္၊ သည္ေယာင္ ေယာင္ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘဲြ႕မရ၊ ဆယ္တန္းမေအာင္မ်ား နည္းတူ မေလးထြက္သူထြက္၊ ထိုင္းထြက္သူထြက္ႏွင့္ ထြက္ကုန္ ၾကေလေတာ့၏။ တစ္ခုပဲရွိသည္။ ဘဲြ႕မရ ဆယ္တန္းမေအာင္မ်ား က တရားမ၀င္ထြက္သည္။ ဘဲြ႕ရ ၿပီးသူမ်ားက တရား၀င္ထြက္ သည္။ ဒါပဲကြာေလသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းကြၽတ္ တုန္းကလည္း ခုလိုပဲ တပည့္ေလး တစ္ေယာက္ လာကန္ေတာ့ဖူး သည္။ သူကေတာ့ မအူပင္တကၠ သိုလ္မွ E.Major ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီး ထားသူျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ ကြန္ပ်ဴ တာဆိုင္ရာ သင္တန္းအေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း တက္ထားၿပီးသူ ျဖစ္သည္။ သူက ရန္ကုန္က ကုမၸ ဏီႀကီးတစ္ခုမွာ အလုပ္သြား ေလွ်ာက္သည္။ ဘဲြ႕လက္မွတ္ မိတၱဴ၊ ေအာင္ျမင္ထားသည့္ သင္တန္းလက္မွတ္မိတၱဴမ်ားပါ ေလွ်ာက္လႊာ၌ ထည့္သြင္းတင္ျပ လိုက္သည္။ ကုမၸဏီက သူ႔ကို ေခၚ၍ အင္တာဗ်ဴးလုပ္သည္။ အင္တာဗ်ဴးတြင္ သူ႔ကို Radio Wave အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပခိုင္း သည္ဟုဆုိ၏။ တပည့္ေလးက ‘‘ဆရာရယ္ Radio Wave ဆိုတာ ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ၾကား႐ံုပဲ ၾကားဖူးခဲ့တာ။ ေက်ာင္းတုန္းက လည္း Physics မွာ မသင္ခဲ့ရဘူး။ ဆရာသိတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာက ကင္မရာေတာင္ ခုထိ ဖလင္ထည့္႐ိုက္တဲ့ ကင္မရာအ ေၾကာင္းပဲ ေက်ာင္းမွာသင္ရတာ။ ဒါေတာင္ စာေတြ႕ပဲ။ လက္ေတြ႕ မပါဘူး။ Radio Wave ဆိုတာကို ေက်ာင္းမွာမေျပာနဲ႔။ အျပင္မွာ ေတာင္ ဖြင့္တဲ့သင္တန္းမရွိဘူး ဆရာ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ ရွင္းျပႏိုင္မွာလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္မရခဲ့ဘူးေပါ့ ဆရာ။ ခုေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲ အလုပ္ရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ အျပင္ထြက္မလားလို႔ စိတ္ကူးတယ္’’ ဟု သူႀကံဳေတြ႕ေန ရသည့္ အေျခအေနကို ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး ရင္ဖြင့္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္တ ပည့္ေလး၏ အျဖစ္က အဓိက ဟင္းခြက္ႀကီးကလည္း ထမင္းမ ၿမိန္သလို ခ်က္ထားသည့္ အရံ ဟင္းမ်ားကလည္း စားမျဖစ္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ေနေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ ႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးစနစ္က ညံ့ဖ်င္း ရသည့္အထဲ ထိုညံ့ဖ်င္းသည့္ ပညာေရးစနစ္ကိုပင္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဆံုးခန္းမတိုင္ခဲ့ ၾကသည့္ လူငယ္ေတြကလည္း အ ရြယ္ေရာက္လို႔ အသက္ေမြးစရာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေကာင္းေကာင္း မရွိ။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ထက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အ လမ္းေပါမ်ားသည့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြဆီထြက္ၿပီး ေအာက္က် ခံအလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ ပညာ ေရးဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့သည့္ လူငယ္ေတြက်ေတာ့ေကာ။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက စာက်က္၊ စာဖတ္သည့္အလုပ္ ရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ဟိုသင္တန္းလိုက္တက္၊ သည္သင္တန္းလိုက္တက္ႏွင့္ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးကိုင္ၿပီး ဘာအလုပ္မွမရ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပညာေရး ဆံုးခန္းမတိုင္ခဲ့သည့္ လူငယ္မ်ား နည္းတူ ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔ပဲ စဥ္း စားရေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းက ပညာတတ္ ေရာ၊ ပညာမတတ္ေရာ၊ အား ေကာင္းေမာင္းသန္လူငယ္မွန္သ မွ် ႏိုင္ငံျခားခ်ည္း ေရာက္ကုန္ၾက ေတာ့သည္။

သည္ျပႆနာက ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သေဘာထား၍ရေသာ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ယခုပင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နယ္ၿမိဳ႕ေတြဘက္ က ရြာေတြမွာ လုပ္ႏိုုင္ကိုင္ႏိုင္ သည့္အရြယ္ လူငယ္ေတြ အေတာ္ရွားသြားၿပီျဖစ္သည္။ လယ္ေတြ ယာေတြ ရိတ္ခ်ိန္၊ သိမ္းခ်ိန္ ဆုိလွ်င္ ကိုယ့္ရြာႏွင့္ကိုယ္ အ လုပ္သမား မလံုေလာက္၍ အျခား ရြာေတြ လိုက္ရွာေနရသည္။ ဘဲြ႕ရလူငယ္မ်ားဆိုလွ်င္လည္း လစာအျပင္ အျခားနည္းျဖင့္ ၀င္ေငြရႏိုင္ေသာ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားကိုသာ စိတ္၀င္စားၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္မ်ားဆီ ထြက္ရန္ သာ အားသန္ေနၾကသည္။ ထိုထဲ မွ အမ်ားစုက ကာယလုပ္ငန္းမ်ား တြင္သာ ျဖစ္သည္။ ဤအတိုင္း သာ ေရွ႕ဆက္သြားလွ်င္ ေနာင္ ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ကိုယ့္ တိုင္းျပည္အတြင္းမွာ အျခား စက္ မႈထုတ္ကုန္မ်ားကို မဆိုထားႏွင့္ စပါးစိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ဖို႔ပင္ ခက္ ခဲသြားေပလိမ့္မည္။

သည္ေတာ့ အစိုးရအေနျဖင့္ ေခတ္မမီေတာ့သည့္ ပညာေရး စနစ္ႀကီးကို အျမန္ဆံုးေျပာင္းပစ္ ဖို႔ လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္လိုအပ္ေနသည့္ ကြၽမ္း က်င္လုပ္သားေတြ မ်ားမ်ားေမြး ထုတ္ႏိုင္သည့္ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ မွသာ ပညာေရးက လူငယ္ေတြ အတြက္ အမွန္တကယ္ အက်ဳိး ျပဳႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဒါ့အျပင္ ထို လူငယ္မ်ားအတြက္ သင့္တင့္ သည့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ရ ေစမည့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အ လမ္းမ်ားလည္း ဖန္တီးေပးရပါ လိမ့္မည္။ ကိုယ့္ျပည္တြင္းမွာ စား ၀တ္ေနေရးလံုေလာက္သည့္ အ လုပ္အကိုင္ရွိေနလွ်င္ ဘယ္လူ ငယ္မွ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ ေအာက္က်ခံၿပီး သြားအလုပ္လုပ္ မည္မဟုတ္ေခ်။

ဤသို႔မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္ တိုင္း ျပည္၏ အနာဂတ္က မႈန္၀ါး၀ါး ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုသာ ဘာမွ် မေရရာ၊ မေသခ်ာျဖစ္ေနလိမ့္ဦး မည္ျဖစ္ေပသည္။

Author: မင္းသန္းထုိက္(ေဒးဒရဲ)

7Day Daily