သည္ေန႔ညက်မွ ျမကို ထူးထူးျခားျခား သူ သတိရမိေနသည္။ အေ၀းဆီမွ သဲ့သဲ့ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ အျငိမ့္ဆိုင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တကယ္ေတာ့ သည္ညမွ မဟုတ္။ ယခုလို အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တုိင္း ျမကို လြမ္းရပါသည္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈေတြကလည္း ရံဖန္ရံခါ ရွိေနတတ္ျပန္ေတာ့ ျမကို ေအာက္ေမ့သည့္စိတ္က ေလာင္စာႏွင့္ မျပတ္ေသာ မီးပမာ တညီးညီးေတာက္ေလာင္လြန္းလွသည္။ ညွင္းသြဲ႕သြဲ႕ျမဴးေနေသာ ေဆာင္းမပီ့တပီ ေလစိမ့္စိမ့္ႏွင့္အတူ ျမ ေခါင္းမွ စံပယ္ပန္းရနံ႕မ်ားကို ခုတစ္မုဟုတ္ခ်င္း နမ္းရိႈက္လိုက္ရသလိုလို၊ စည္း၀ါးတက် ခ်ိဳေအးစြာ သီဆိုလိုက္ေသာ သီခ်င္းသံသည္ပင္လွ်င္ ျမ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာသလိုလို မေရရာေသာ စိတ္အစဥ္သည္ သူ႕ကို လွည့္စားလ်က္ရွိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္က ျမႏွင့္ သူ တရား၀င္ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ အင္း .. သည္လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသး။ တရား၀င္ႏႈတ္ဆက္သည္ဟု သံုးႏႈန္းရန္အတြက္ သူသည္ ျမ၏ တရား၀င္ခ်စ္သူလားဆိုတာ ေျဖဖုိ႔ခက္သည္။ ေသခ်ာသည္က ျမဟာ သူ၏ သည္းဦးပန္းျဖစ္သည္။ ျမဟာ သူ႕နတ္သမီး။ ျမ၏ ျပံဳးဟန္၊ ေျပာဟန္၊ ဆိုဟန္၊ ကဟန္၊ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို လက္ႏွင့္သပ္လိုက္သည္ကစလို႔ မ်က္လံုးေလး၀င့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္အဆံုး ျမႏွင့္ပတ္သက္သမွ် သူ႕အတြက္ ကဗ်ာဆန္ခဲ့သည္။ ျမကို လွသည္ဟု သူ မဆိုလို၊ သို႔ေပမယ့္ ျမမွာ ညွိဳ႕ဓာတ္ရွိသည္။ ထိုညွိဳ႕ဓာတ္သည္ ပုရိသအမ်ားအျပားကို ၀ပ္ဆင္းလာႏုိင္ေအာင္ စြမ္းအားရွိသည္။ သူကေရာ.. ျမထံမွာ ဘယ္အရာကို စြဲလန္းခဲ့မိပါသလဲ။ တံေကာက္ေကြးေက်ာ္ခန္႔ ရွည္လ်ားၿပီး စံပယ္ႏွစ္ခက္ အျမဲလုိလုိ ပန္ဆင္ထားတတ္သည့္ ျမ၏ ေကသာႏုေထြးနက္ကိုလား၊ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ေပမယ့္ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ့ရွင္းၿပီး သြဲ႕သြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး၊ မမွီသလို မွီသလိုေလး ရပ္တတ္သည့္ ျမ၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကုိလား၊ သနပ္ခါးေရက်ဲ လိမ္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆိုးကာ ျပံဳးေယာင္ေယာင္ ရွိေနတတ္သည့္ ျမ၏ မ်က္ႏွာထားကိုလား ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ မဆိုသာ။ ျမကို ခ်စ္ခဲ့သည့္အတြက္ စြဲလန္းခဲ့တာလား၊ စြဲလန္းရာမွ ခ်စ္ခဲ့တာလား ေသခ်ာမေ၀ခြဲႏုိင္ေသာ္လည္း ျမသည္ တခ်ိန္က သူ႕ကမၻာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ျငင္းမရ။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၏ ေဆာင္းတစ္ညတြင္ သူ ျမကို စတင္စြဲလန္းခဲ့သည္။ အရိုးထဲစိမ့္ေအာင္ ေအးေသာ မႏၱေလးေဆာင္း၏ အေအးဓာတ္သည္ ပြဲခင္းထဲတြင္ ျမ၏ အက၊ အလွေအာက္၌ နစ္ေျမာစီး၀င္ေနေသာ သူ႕ကို တုန္ခိုက္ေနေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္။ သို႔ေပမယ့္ ဆိုင္းသံ ဗံုသံမ်ားႏွင့္အတူ သူ႕ႏွလံုးသား တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ ဗေလာင္ဆူ ေျဗာင္းဆန္ေနသည္။ မ်က္ခြံတ၀က္ပိတ္ထားေသာ မ်က္၀န္းေအာက္မွ ခပ္ေမွးေမွးေလးထားကာ ၾကည့္လုိက္ေသာ စင္ေပၚမွ အၾကည့္စူးစူးတခ်က္ႏွင့္ ဇာတ္စင္ေအာက္မွ သူ၏ အၾကည့္တို႔ တိုးတိုက္လိုက္မိခ်ိန္တြင္ ဥကၠာပ်ံတစင္း သူ႕ႏွလံုးသားထဲသို႔ ရုတ္တရက္၀င္ေဆာင့္လုိက္သည့္ပမာ တုန္ခါက်ဥ္တတ္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ျမ၏ သီခ်င္းကလည္း သူ႕ကို သရုိးသရီျဖစ္ေစျပန္သည္။
“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ အခုမွ ေတြ႕တာ… လူပါးမ၀ခင္တုန္းက ေျပာျပေတာ့ ရယ္စရာပါ… ထမီေလးတုိတုိ၀တ္ကာ.. ျမ ငယ္စဥ္မွာ.. လူထဲမ၀င္ခင္ေသးေတာ့ အလွျပင္ဆင္ရွာ.. မယ္ရင္ကုန္ကုန္ေျပာမယ္.. ေတာသက္သက္မို႔ ဘယက္ဒြါရရာ.. ရႊ႕ံေတြကပ္စီ.. ကပ္စီ.. ပုတီးလုပ္ကာ ဆြဲရပါတယ္… အုန္းမႈတ္ပဲ့ကို ရွာရွာ.. ဒိုလာျပားၾကီး ဆယ့္ငါးျပားေလာက္ ဆြဲရတာ… ကိုကိုမ်ားက ေျမွာက္စားေပမယ့္ ဟုိတုန္းကလို မေေပ်ာ္ပါ… ေမာင္ေမာင္တုိ႔က ေျမွာက္စားေပမယ့္ အရင္တုန္းကေလာက္ မေပ်ာ္ပါ”
“ျမယမုန္” အျငိမ့္ဆိုသည့္ နဖူးစည္းေအာက္တြင္ ျမသည္ ယမင္းရုပ္ေလးတရုပ္ႏွယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းေလး ကေနသည္။ သူ ျပံဳးမိသည္။ ျမကို သူ ခ်စ္မိေနၿပီဟု သူကိုယ္သူ ၀န္ခံမိသျဖင့္ ျပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။ သည္တုန္းက သူက ဒႆနိက ဒုတိယႏွစ္။ ျမက သူ႕ထက္ ငါးႏွစ္ ၾကီးသူမို႔ ေက်ာင္းၿပီးႏွင့္ၿပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဦးေဆာင္ၿပီး ကသည့္အျငိမ့္မို႔ ျမ၏ အျငိမ့္က သဘင္အနုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲေက်ာ္ၾကားေသာ မႏၱေလးတြင္ သာ၍ထင္ရွားသည္။
……………………….
ျမႏွင့္ သူ အတူရွိခဲ့သည့္အခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးတြင္ ျမသည္ သူႏွင့္ နီးသလိုလို၊ ေ၀းသလိုလို၊ သူကလည္း ျမကို နားလည္သလိုလို၊ နားမလည္သလိုလို၊ ျမကလည္း သူ႕ကို အထာေပးသလိုလို မေပးသလိုလို မေရမရာ မသဲမကြဲ မႈန္ရီရီ ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္ သူတို႔ဇာတ္လမ္းက ပံုဖမ္းရခက္လွသည္။ အလြန္ေ၀းလံ ေခါင္ပါးလွေသာ အညာရြာေလးတရြာမွ တကၠသိုလ္တက္ႏုိင္သည္အထိ ထြန္းေပါက္ခဲ့ေသာ ျမသည္ သူ႕ရြာ၏ အိပ္မက္၊ သူ႕မိသားစု၏ ရတနာ။ ေတာပန္းေလးေပမယ့္ ရနံ႕ၾကဴေတာ့ ခ်ဴခ်င္သူ မ်ားခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ျမ ေမတၱာမွ်ရမည့္သူ ရွိလာသည္။ ထိုသူေၾကာင့္ပင္ ျမ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသည္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူေဌးတေယာက္၏ အေပ်ာ္မယားလုိလုိ၊ ေနာက္တဖန္ တစ္ခုလပ္အမ်ိဳးသားတေယာက္ႏွင့္လည္း တိတ္တိတ္ပုန္း ညားသလိုလို မေသခ်ာေသာ သတင္းစကားမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ ညေနခင္းမ်ားတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၌ အပ်င္းေျပ ေျပာစရာ ပံုပမာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ျမျမေ၀ဆိုေသာ ဘ၀ကို ကန္႔လန္႔ကာခ်ၿပီးေနာက္ ျမယမံုနာမည္ႏွင့္ အျငိမ့္စင္ေပၚေရာက္သည္။
ျမျမေ၀ဘ၀ မည္သို႔ ရွိခဲ့သည္ ျဖစ္ေစ၊ သူ ခ်စ္သည္က ျမယမံုကုိေလ။ ျမသည္ စကားတတ္လြန္းသည္။ အျငင္းမသန္ဘဲ တခြန္းထဲႏွင့္ ခ်က္ေကာင္းမိေအာင္ ေျပာကာ အႏုိင္ပိုင္းတတ္သည္။ သူက ျပန္၍ ႏႈတ္လွန္ထိုးမည္ၾကံတုိင္း ျပံဳးေထ့ေထ့ႏွင့္ ေမွးစင္းကာ ၾကည့္လိုက္ေသာ အၾကည့္ေၾကာင့္ သက္ျပင္းပူေတြကုိသာ သူ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေမွးစင္းကာ ကလူ၏သို႔ ျမဴ၏သို႔ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး တြန္႔ရံုမွ် ျပံဳးေသာ ဟန္သည္ ျမ၏ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူၾကားဖူးေသာ ဥကၠလာမေအးၾကည္၏ အျပံဳးမ်ိဳးသည္လည္း ထိုသို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။
“ျမကို ခ်စ္တယ္။ သိပ္ခ်စ္တာပဲ” ျမႏွင့္ ေတြ႕တိုင္း သူက ဆီမန္းရြတ္သလို တတြတ္တြတ္ ေျပာတတ္သည္။
“ျမကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္။ ဒီလိုၾကားလိုက္ရလုိ႔ နားခါးေကာင္း ခါးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အမွန္တရားပဲ။ ျမက အမွန္တရားကုိ သစၥာလိုထားၿပီး ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ညာေနၾကတယ္။ ကဲ.. ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးမယ္။ ေမာင္ေမာင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုထက္ သူမ်ားကုိ ခ်စ္တာ ေသခ်ာလား”။ သည္တခြန္းထဲနဲ႔တင္ သူ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္း မသိေတာ့။
“ျမဟာ သိပ္စကားကတ္တာပဲ။ သတၱ၀ါမွန္သမွ် အတၱမကင္းႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအတၱေတြကိုပဲ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္၊ အေပးအယူျပဳၿပီး ဘ၀ကို ရွင္သန္ေနရတာပဲ။ ျမ ေတြးတာေတြဟာ သိပ္တဖက္သတ္ဆန္လြန္းတယ္”
သူဟာ ျမကို ခ်စ္တာမဟုတ္၊ စြဲလန္းရံုသက္သက္ဟာ ျမက စြပ္စြဲသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းသူ၊ ခံစားတတ္လြန္းသူ၊ အိပ္မက္ မက္ရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္လြန္းသူတဲ့။ ျမကို ပိုးပန္းၾကသူ အမ်ားစုလိုေတာ့ သူ ဓနအင္အား မေတာင့္တင္းပါ။ သို႔ေပမယ့္ ျမသည္ သူ႕စက္ဘီးထိုင္ခံုေနာက္ကေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လိုက္ပါၿပီး သူႏွင့္အတူ တျမိဳ႕လံုး ေျခဆန္႔ရသည္ကို ရႊင္ျမဴးေနတတ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး က်ံဳးေဘးတြင္ စက္ဘီးရပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ညေစ်းတန္းတြင္ စာအုပ္ေမႊၾကသည္။ လမ္း ၃၀ ေပၚက အလင္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ၿပီး တစ္ဆိုင္ ေျပာင္းထိုင္ၾကသည္။ ဒါကို ဘ၀အရသာဟု သူက ထင္သည္။ ျမႏွင့္ သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ထူေထာင္ၾကၿပီးလွ်င္လည္း သူက သီခ်င္းဆုိလိုက္၊ ျမက ကလိုက္၊ သူက အာရံုေတြ စက္ကုန္ဖြင့္ၿပီး အေတြးပင္လယ္ထဲတြင္ ေမ်ာလြင့္ကာ စာတုိေပစ ေရးေနခ်ိန္တြင္ ျမက ေကာ္ဖီပူတခြက္ ေဖ်ာ္ေပးလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လေရာင္က သစ္ရြက္ၾကိဳ သစ္ရြက္ၾကားမွတဆင့္ သူတုိ႔ အခန္းအတြင္းသို႔ လဲ့လဲ့ကေလး ျဖာက်သက္ဆင္းေနလိမ့္မည္။ ျမၾကိဳက္ေသာ စံပယ္ပန္းရနံ႕မ်ားက ေလေ၀့တုိင္း သင္းထံုလို႔ေပါ့။ ညသန္းေခါင္ခ်ိန္မို႔ ေလကလည္း တျဖဴးျဖဴးရွိႏွင့္ေနမည္။ သူက သူ႕စိတ္ကူးကုိ ထိုမွ်ေလာက္ ေျပာျပလိုက္ရံုႏွင့္ ျမက “ဒါက ဘ၀မွ မဟုတ္ဘဲကြယ္။ ေမာင္ေမာင္ သိပ္ရိုးတာပဲ” ဟု သူ႕ကုိ စတင္ ထိုးနွက္ေတာ့သည္။ သူက သူ႕ကို ထိုးႏွက္သည္ဟု ျမင္ေသာ္လည္း ျမက သူ႕ကို တကယ့္ဘ၀ထဲသို႔ တြန္းပို႔ေနျခင္းဟု ခံယူသတဲ့။ သူ လိုက္မမီေတာ့ပါ။
“ေယာက်္ားေတြဟာ မိန္းမေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ တတ္ၾကတယ္။ ခံစားလြယ္တတ္ၾကတယ္” မဟုတ္တာလို႔ သူ ျငင္းမည္အျပဳတြင္ ျမကာ လက္ကာျပၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
“လက္ေတြ႕ဆန္ခ်င္ျပန္ေတာ့လည္း သူတုိ႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းဟာ မိန္းမအလုပ္၊ လက္ေတြ႕ဆန္မႈဟာ ေယာက်္ားတုိ႔ရဲ႕ သရုပ္သကန္လို႔ ယူဆထားၾကတာကိုး။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ျမ ထင္တာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကေလးသဘာ၀အရ မိခင္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ စိတ္ကေလးဟာ ဒါဟာ ေယာက်္ား၊ ဒါဟာ မိန္းမ စသျဖင့္ ခြဲျခားေဘာင္ခတ္ၿပီး ပံုစံသြင္းလုိက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ အထူးသျဖင့္ သူတုိ႔နဲ႔ အနီးကပ္ျဖစ္တဲ့ အေဖတုိ႔၊ အစ္ကိုေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရုတ္ျခည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါ့… က်ားဗီဇဆိုတာကို သူတို႔ ပ်ိဳးေထာင္လိုက္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ငယ္စဥ္က မိခင္နဲ႔အတူရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ႏူးညံ့မႈေတြကို မသိစိတ္ကေန ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတာင့္တမိတဲ့အခါ ႏွစ္သိမ့္ယုယမႈ၊ ေအးျငိမ္းမႈေတြကို လိုခ်င္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔ကပဲ ဦးေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ရုိက္သြင္းလိုက္တဲ့ မာနတရားနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ သူတုိ႔ ၀ိေရာဓိနဲ႔ သူတုိ႔ ပိတ္ေလွာင္မိေနေတာ့တာပဲေလ။ သိပ္စိတ္ႏုတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးဆိုရင္ အစြန္းႏွစ္ဘက္ ကူးလူးရတာနဲ႔ ပင္ပန္းႏုံးခ်ိၾကရတယ္”
ျမကို သူ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ျမသည္လည္း လူသားတဦး၏ ဂုဏ္ရည္ႏွင့္အညီ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သဘင္သုခုမ အႏုပညာႏွင့္ အသက္ေမြးေနသူတဦး၏ စကားလံုးမ်ားသည္ ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာဟု သူက အထင္ေရာက္ေနဆဲ။
“ျမ ေျပာတာေတြအတြက္ ေခါင္းရႈပ္သြားလားဟင္။ ျမကုိ လိုက္မမီဘူး။ ျမဟာ ေမာင္ေမာင့္ကို နားမလည္ပါဘူးလုိ႔မ်ား ေတြးေကာ ေတြးေနမိသလား” သည္လိုက်ျပန္ေတာ့လည္း သူ ရွက္သြားမိသည္။ ျမဟာ လူကဲခတ္ေတာ္တာကိုေတာ့ ၀န္ခံရလိမ့္မည္။ သူ႕အေတြးေတြကို ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆုပ္မိသည္။
“လူေတြဟာေလ မင္းကို ကိုယ္နားမလည္ဘူးတုိ႔၊ ကိုယ့္ကုိ ဘယ္သူကမွ နားမလည္ပါဘူးတို႔ ေျပာရင္ ျမ သိပ္ရယ္ခ်င္တာပဲ သိလား။ တကယ္က သူမ်ားကုိ ကုိယ္က နားလည္ဖုိ႔ဆိုတာေရာ ကိုယ့္ကုိလည္း သူမ်ားေတြက နားလည္ဖုိ႔ဆိုတာေတြေရာက ေက်ာ္ၿပီး စဥ္းစားလိုက္တာပဲ။ ဒီမွာတင္ သူတုိ႔ရဲ႕ အတၱက ေပၚလြင္လာတယ္။ ဘာလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အရင္နားလည္ဖို႔ မၾကိဳးစားတာလဲ။ ငါဟာ ဘာလဲ၊ ငါဟာ ဘာလိုခ်င္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘယ္လုိလူလဲဆိုတာ အရင္နားလည္ေအာင္ ဂဃနဏ အားမနာတမ္း ဆန္းစစ္မိတဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား ရွိလို႔လဲ”
ထိုေန႔ကစၿပီး ျမႏွင့္ ဘာသေဘာတရားေရးရာမွ မေဆြးေႏြးေတာ့ဟု သူ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ သူသည္ ျမ ေျပာသလို ရုိးေကာင္း ရိုး၊ အ ေကာင္း အ၊ အသက္အရြယ္၊ အေတြ႕အၾကံဳ ႏုငယ္ေနေသးေကာင္း ႏုငယ္ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ အိပ္မက္ကား ရိုးရွင္းပါသည္။ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ရင္း၊ သီခ်င္းေတြဆိုရင္းသာ သူတုိ႔၏ ဆည္းဆာကို လွပေစလိုပါသည္။ သို႔မဟုတ္က ျမ၏ ဘ၀ႏွင့္ယွဥ္ကာ ေပါက္ဖြားလာေသာ အေတြးအျမင္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔အာရံုေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးသြားလိမ့္မည္။
ဒါေတာင္ ျမက ေျပာေသးသည္။ “ထမင္း၀ထားႏွင့္မွ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းတာပါ ဆရာၾကီးရယ္” တဲ့။ ကဲ… ဘယ္ေလာက္မ်ား အႏုပညာမဆန္လိုက္ေလသလဲ။
“ညေနတိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ျငင္းခံုေနတဲ့ အေတြးအေခၚပညာရပ္ေတြ၊ ကမၻာေက်ာ္ဒႆနပညာရွင္ေတြရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ေတြဆိုတာကလည္း စာအုပ္ဖတ္ၿပီးမွ ေမာင္ေမာင္ သိလာရတာေတြပါ။ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸာယ္စစ္စစ္က တကယ့္ဘ၀ထဲမွာပဲ ရွိပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္။ ဒါကို ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ႏုိင္သေရြ႕ ေမာင္ေမာင္ဟာ ေဘာင္ေတြထဲက ဘယ္ေတာ့မွ ရုန္းထြက္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး”
သည္ေတာ့လည္း သူ ေငါ့မိသည္။
“ျမကေတာ့ ၾကည့္တတ္ၿပီေပါ့ေလ။ ဆိုစမ္းပါဦး..။ မီးေရာင္ေအာက္ကုိ ၀င္ လူျပက္ေတြနဲ႔တြဲၿပီး အသံုးေတာ္ မခံခ်င္လည္း ကျပ၊ ဆိုျပရတာေတြဟာ ဘ၀၊ အျငိမ့္မန္ေနဂ်ာက ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္လုပ္တာကို မၾကည္သာလည္းပဲ ရယ္ျပ၊ ျပံဳးျပရတာေတြဟာ ဘ၀လို႔။ ဒါေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ျမေျပာတဲ့ ျမရဲ႕ ဘ၀ဒႆနက ျမဘ၀နဲ႔ပဲ ယွဥ္ၿပီး ကြက္ကြက္ေလးပဲ သိလာရတာေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုတယ္ဆိုတာ ဒီ့ထက္မက ပိုက်ယ္ျပန္႔တယ္”
သူ႕စကားဆံုးေတာ့ ျမက ပုခံုးတြန္႔ေလသည္။ သူ၏ မူပိုင္အျပံဳးျဖစ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ေကြးရံုမွ် ယဲ့ယဲ့ျပံဳးသည္။ မ်က္လံုးေလး ေမွးစင္းၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သိမ္ေမြ႕စြာသက္ျပင္းခ်လ်က္ အေ၀းသို႔ ေဆြးရီရီေလး ေငးျပန္သည္။
“ေနာက္လက်ရင္ ျမ လက္ထပ္ေတာ့မယ္”
ထိုခဏ.. တစကၠန္႔၏ သံုးပံုတစ္ပံုမွ်သာၾကာေညာင္းေသာ အခ်ိန္တိုေလးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္လို အသည္းကြဲျပရမည္မသိေလာက္ေအာင္ပင္ ကမၻာပ်က္သြားခ့ဲေလသည္။
…………………………………………………….
ျမဟာ တကယ္ေတာ့ ျမပါပဲေလ။ သူကသာ ပိုးဖလံမ်ိဳးပီပီ မီးကို တိုးခဲ့တာပါ။ ရာသီႏွစ္ေက်ာ့စာမွ် ေန႔ေန႔ညည ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးမ်ားကုိ အဆက္ျဖတ္ခ်င္ေတာ့လည္း လြယ္လိုက္တာ။ “ရွင့္ကို ကၽြန္မ အလိုမရွိေတာ့ဘူး” ဟု ျပစ္ျပစ္ခါခါ မေျပာရံုတစ္မယ္ စိမ္းကားသြား၏။ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါေၾကာင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တရား၀င္မေၾကညာေတာ့ေသာ္ျငား သူကလည္း သူ႕မာနႏွင့္သူမို႔ ေနစိမ့္ခဲ့ပါသည္။ ျမကေတာ့ သူ ေျပာခဲ့သည့္ စကားအတိုင္း မုဆိုးဖိုတရားသူၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုးကာ ႏွစ္ျဖာေရႊလက္ ဂေဟဆက္သြားခဲ့သည္။ သည္အေၾကာင္းကို သိရျပန္ေတာ့လည္း “ေၾသာ္…. ေတာ္ေတာ္ ဘ၀ဆန္သူၾကီးေပကုိး” ဟု သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေတြးကာ သူ နာက်င္ေနမိသည္။ မဲျပာပုဆိုး ႏွစ္က်ပ္တန္ ဇာတ္ခင္းသြားသည္ဟု ေတြးၿပီး ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ သူ စြပ္စြဲခဲ့သည္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသည့္ေနာက္ ျမ အျငိမ့္ဆက္မကေတာ့ပါ။ ျမကုိ စိတ္နာသည့္အရွိန္ျဖင့္ သူကလည္း အျငိမ့္ပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲမ်ားဘက္သို႔ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ယခင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရာကေန ျမ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဗာဓိကုန္း၀န္းက်င္တ၀ိုက္ရွိ ဖေယာင္းတုိင္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထြန္းထားေသာ ဘီအီးဆိုင္မ်ားဘက္သို႔ အေရာက္မ်ားခဲ့သည္။ ေငြစေၾကးစရႊင္လွ်င္ေတာ့ အျမည္းေကာင္းေကာင္းရႏုိင္ေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားဘက္သို႔ေပါ့။ ထိုေနရာမ်ားသည္ သူတုိ႔ အေပါင္းအသင္းတစ္စု ေလ့လာခဲ့ေသာ၊ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသာ အေတြးအေခၚပညာမ်ား ဖလွယ္ရာ ဘူမိနက္သန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သည္ၾကားထဲ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္လွ်င္ တုိက္ဆိုင္သလို “ျမကုိ လြမ္းလွခ်ည့္” ဟူ၍ သူ မ်က္ရည္က်ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဟာသူ မ်က္ရည္က်ရံုမက၊ သူႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္လာေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးမ်ားကုိလည္း ျမကို သူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ လြမ္းရေၾကာင္း စာဖြဲ႔ျပတတ္ေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူက ျမ ဟုယူဆေသာ ျမေပါင္းစြာႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားဇာတ္ကခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထိုသူတုိ႔ကို ျမ မဟုတ္ဟုဆိုကာ အိပ္မက္ထဲတြင္ ထားရစ္ခဲ့ေသာ ျမကုိ ဆက္လက္အရွာထြက္ခဲ့သည္။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္တိုင္သည္အထိ ျမ ဘယ္ေရာက္ေနသည္၊ ျမ ဘ၀ ဘယ္လိုေနသည္ သူမသိေသာ္လည္း ျမကို တမ္းတၿပီး လြမ္းရတာကို သူ ႏွစ္ျခိဳက္လာသည္။ ျမအေၾကာင္း ေျပာၿပီး အခ်စ္ရံႈးသမားဘ၀ ခံယူရသည္ကုိ သူ သေဘာေတြ႕လာသည္။
သို႔ေသာ္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ မထင္မွတ္ေသာ ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ျမ သူ႕ဘ၀ထဲသို႔ ျပန္၀င္လာသည္။ သူ႕ၾကီးေတာ္ၾကီးက ဖုန္းလာေနတယ္ ဟု ဆို၍ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းကာ သူ ဖုန္းကိုင္မိသည္။
ထိုေန႔သည္ ကဗ်ာဖြဲ႕ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွပမေနပါ။ ေနလည္း မသာ၊ ပန္းလည္း မေမႊး၊ ေလလည္း မေအးပါဘဲႏွင့္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့သည္။
“ေမာင္ေမာင္လားဟင္။ ျမ… အဲေလ ကၽြန္မ ျမျမေ၀ပါ”
“ျမ” ဟု ေနာက္ဆက္တြဲစကားကုိ ၾကားလိုက္ရမွ အသံကုိ သူ က်က္မိေတာ့သည္။ တကယ္ဆို ေမာင္ေမာင္ ဟုေခၚကတည္းက သူ သိသင့္ခဲ့ပါသည္။ ျမတစ္ေယာက္ကလြဲ၍ သူ႕ကုိ မည္သူကမွ ထိုနာမ္စား မသံုးစဖူး။ မႏွင္ဘဲ ထြက္၊ မေခၚဘဲ ေရာက္လာသူကို သူ ဘယ္လို ဆီးၾကိဳရမည္မွန္း မသိပါ။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ တ ၿပီး ငိုခဲ့ရသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕ထံကို ဖုန္းေခၚ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည္ကို သူ နည္းနည္းေတာ့ ရင္ခုန္သင့္သည္ထင္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အသက္ရွဴသံတု႔ိေႏြးေထြးေနရမည္ထက္ ဘာရယ္မသိေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ သူ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနမိသည္။ ျမ ကို သူက အိပ္မက္ထဲမွာသာ ေနေစခ်င္သည္ေလ။
တစ္ခုခုေတာ့ သူ ေျပာမွျဖစ္မည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လားဟင္”
“ေနေကာင္းလားဆိုေတာ့ …. အင္း ထားပါေလ။ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ၾကီး ဖုန္းဆက္လုိက္လို႔မ်ား အံ့ၾသသြားမလားမသိဘူး။ မနက္ ၁၀ နာရီမွာ ကၽြန္မ ေအာ္ပေရးရွင္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္၀င္ဖုိ႔ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနအရ ကၽြန္မကုိ ဆံပင္ေတြျဖတ္ပစ္ဖုိ႔ ေျပာေနၾကလို႔။ အဲ့ဒါေလ…”
ျမ ေျပာေနသည့္စကားေတြကို သူ နည္းနည္းမွ ဆက္စပ္လုိ႔မရပါ။ အေလာသံုးဆယ္ႏုိင္လြန္းသည္ဟု ထင္သည္။ ေလသံအရ ျမမွာ ေမာဟိုက္ေနသြင္ရွိၿပီး စကားလံုးမ်ားကလည္း ဗလံုးဗေထြး။ ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ရမယ္၊ ဆံပင္ျဖတ္ရမယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္တာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ… သူ တရစပ္ေတြးရင္း အေျဖရွာေသာ္လည္း ေ၀ခြဲမရေသး။ ျမကေတာ့ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ ရိႈက္ငိုေနသည္။ သည္ရိႈက္သံစြက္ေသာ ဆို႔နင့္ေနေသာအသံကုိေတာ့ ဖုန္းလိုင္းမွတဆင့္ သူ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။
“ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ကူညီေပးရမွာလဲ” မ၀ံ့မရဲႏွင့္ သူ ေမးလိုက္မိသည္။
“ကၽြန္မေလ ဒီဆံပင္ေတြကုိ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လံုးလံုး ဒူးအထက္ တစ္ခါမွ မညွပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီအတုိင္း ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တယ္။ ခုေလ.. ခု.. ခုေတာ့ ျဖတ္ပစ္ရေတာ့မယ္တဲ့။ ေမာင္ေမာင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲဲ့ ဆံပင္ေတြကို ျဖတ္ပစ္ရေတာ့မယ္တဲ့။ အဲဒါ စိတ္မေကာင္းလို႔… ကၽြန္မေလ.. ကၽြန္မ” ေျပာရင္းႏွင့္ ျမသည္ စကားမဆက္ႏုိင္ဘဲ သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေတာ့သည္။ ျမ၏ စကားမဆံုးေသာ္လည္း သူ ဇာတ္ရည္လည္ေခ်ၿပီ။
သည္တစ္ခါမွ သူသည္ ကမၻာပ်က္ရံုမက ကမၻာပ်က္စဥ္က က်န္ခဲ့ေသာ ျဒပ္ထုပင္လွ်င္ ခုေတာ့ မႈန္႔မႈန္႔ေၾကေလၿပီ။ ဟိုတစ္ခ်ိန္က ျမႏွင့္သူ ေတြ႕စဥ္တိုင္း ျမ ေပးသည့္ အၾကီးမားဆံုးအခြင့္အေရးမွာ သူ႕ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ နမ္းရိႈက္ခြင့္သာျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ နမ္းရိႈက္ခြင့္ရတုိင္းလည္း “ျမက သိပ္ကုသိုလ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ျမနဲ႔သာ လက္ထပ္ခြင့္ရရင္ ေန႔တုိင္း ေခါင္းဖီးေပးခ်င္တယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္ကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ ဆံပင္ညွပ္မည္ဆိုတုိင္းလည္း သူ႕ကို တုိင္ပင္မွ ေက်နပ္ခဲ့သည္။
တေက်ာ့ျပန္၍ ျမသည္ အိပ္မက္မွ သူ႕ကုိ ႏိႈးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ သူသည္ မ်က္ရည္ေတြေတြက်ခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ သည္မ်က္ရည္သည္ ျမအတြက္ သူ က်ခ့ဲေသာ ေနာက္ဆံုးေသာ မ်က္ရည္ျဖစ္၏။
ျမ ေဆးရံုတက္ေနစဥ္အတြင္း ေဆးရံုသို႔ သူ တစ္ခါသာ ေရာက္ပါသည္။ ျမ၏ ခင္ပြန္းသည္ကိုေရာ၊ ျမ၏ သမီးေလးကိုပါ သူ အားေပးႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။ ရင္သားကင္ဆာေၾကာင့္ ရင္သားတစ္ျခမ္း ျဖတ္ထုတ္ခဲ့ရၿပီး ဓာတ္ကင္ၿပီး ကုေသာ္လည္း ႏွစ္လအၾကာတြင္ ျမ ဆံုးပါးေလသည္။
ဘာလိုလုိႏွင့္ ျမ ကြယ္လြန္သည္မွာ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ျမ ေၾကြလြင့္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ျမကို တ ၿပီး သူ မငုိျဖစ္ေတာ့ပါ။ ျမႏွင့္ သူ႕ဇာတ္လမ္းကိုလည္း အရသာခံၿပီး သူ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ျမအေပၚ သူ ဘယ္လိုျမတ္ႏုိးရေၾကာင္း စကားစရမည္ကိုပင္ သူ႕ကိုယ္သူ လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္းေတာ့ အမွန္တကယ္ လြမ္းရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ျမကို အိပ္မက္ထဲတြင္သာ ထားခဲ့သည္မဟုတ္၊ ထုိအိပ္မက္ကုိပါ ေမ့ျပစ္လိုက္သည္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိမွ မဖြင့္ဟျဖစ္ေတာ့ေပ။
ျမေရ… ေနခဲ့ေတာ့။
မ်က္ရႈ
ဇန္န၀ါရီ ၁၃၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
(၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ထုတ္ စံုန႔ံသာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး)
0 comments:
Post a Comment